Parafia (z łac. parochia), probostwo – podstawowa jednostka organizacyjna Kościoła katolickiego . Według koncepcji teologicznych to przede wszystkim określona wspólnota wiernych. Zwierzchnikiem parafii jest proboszcz, któremu mogą pomagać inni księża wikariusze, oraz kapelani czy rezydenci. Centralnym ośrodkiem życia parafii jest kościół parafialny. Ostatecznie znaczenie i rolę parafii określił Sobór laterański IV w roku 1215.
Szacuje się, że na początku XIII w. w dzisiejszych granicach Polski istniało już ok. 1000 parafii. 300 lat później było ich już niemal sześciokrotnie więcej, a ok. 1772 roku 4700. Według pallotyńskiego Instytutu Statystyki Kościoła Katolickiego w poł. 2003 roku w Polsce istniało ok. 10 050 parafii katolickich (w tym parafie zakonne). W roku 2006 liczba parafii wzrosła – do 10 162; w parafiach tych działa 29 490 kapłanów, w tym 5 674 zakonników.
Kan. 515 –
§ 1. Parafia jest określoną wspólnotą wiernych, utworzoną na sposób stały w Kościele partykularnym, nad którą pasterską pieczę, pod władzą biskupa diecezjalnego, powierza się proboszczowi jako jej własnemu pasterzowi.
